บทสนทนาระหว่างดินสอกับยางลบ..
ดินสอ: ฉันรู้สึกเสียใจนะ...
ยางลบ: ทำไมล่ะ? เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา...
ดินสอ: ฉันเสียใจที่ทำให้เธอเจ็บเพราะฉัน ทุกครั้งที่ฉันทำผิดพลาด เธอจะอยู่เคียงข้างและคอยลบมันไปเสมอ แลัวตอนที่เธอลบความผิดพลาดนั้น เธอเองได้สูญเสียส่วนหนึ่งของตัวเองไปทุกที เธอเล็กลง เล็กลง ในแต่ละครั้ง....
ยางลบ: นั่นมันก็จริง แต่ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นนะ เธอเข้าใจไหมว่าฉันเกิดมาพร้อมกับหน้าที่ที่ต้องทำ ฉันเกิดมาเพื่อช่วยเธอทุกครั้งที่เธอทำผิด และถึงแม้วันหนึ่งฉันต้องจากไป เธอก็ยังสามารถหายางลบใหม่มาแทนที่ แต่สิ่งสำคัญ คือ ฉันมีความสุขกับหน้าที่ของฉัน โปรดอย่าเสียใจ โปรดอย่าเป็นห่วง ฉันไม่อยากเห็นเธอเศร้า...
บทสนทนานี้คงทำให้หลายคนคิดได้หลายอย่าง
คนเป็นพ่อเป็นแม่ ก็เหมือนกับยางลบ อยู่เคียงข้างลูกๆที่เป็นเหมือนดินสอ ไม่ว่าลูกจะไปทำอะไรผิดพลาดมา ก็ยินดีจะจัดการ บรรเทาความผิดพลาดของลูกเสมอ แม้จะเจ็บปวด แม้จะตัวเล็กลง แก่ลงไปทุกวันและในวันหนึ่งก็ต้องจากไป ซึ่งอันนี้ต่างจากยางลบตรงที่....ไม่มีวัน ไม่มีอะไรมาทดแทนได้....
และคนเราถ้ารู้จักหน้าที่ ได้ทำเต็มที่ มีอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่เสียใจ
No comments:
Post a Comment